◊ Araştırınca gördüm, ne kadar çok hit müziğiniz varmış! Bu muvaffakiyetin formülü nedir?
– Çok çalışmak! Bana “Ne kadar şanslısın” diyorlar. Komik geliyor bu “çok şanslısın” lafları. Ne kadar çok çalışırsan, o kadar şanslı olursun. Öteki sanatkarlar bayanlarla gününü gün ederken, paralarını savururken, takipçi ve beğeni için endişelenirken, ben sırada hangi seslerin olduğunu, müziğin ne tarafta değişeceğini, alacağı hali takip ediyorum. İşte benim formülüm bu; çalışmak!
◊ Pekala müzik söylerken neler hissediyorsunuz?
– Müzik söylerken öteki bir dünyadayım; düşler diyarında… Müzik söylemek benim en büyük mükafatım, terapim. Benim için müziklerin ve müzik söylemenin gücü ütopik, orgazmın ötesinde bir his. Ben hislerimi kelamlara döküyorum, dinleyiciler müziklerime hayat veriyor, ruh veriyor, can veriyor. Onlar şekillendiriyor müziklerimi, onlar güçlendiriyor.
◊ Muvaffakiyetin aklınızı başınızdan aldığı vakitler oldu mu?
– Yetiştirilme stilim buna müsaade vermez. Kendini bir şey zannetmeye başladığın anda olay biter. Sabah yataktan mesleğimi düşünerek kalkmıyorum. Toprağın üstünde var olduğum her gün armağan ve bunun keyfini süreceğim diyerek kalkıyorum.
Başkalarına yardım edebilme kapasitesine sahibim. Bence mesleğinde aşikâr bir düzeye ulaşmış, maddi açıdan güzel durumdaki beşerler için yardım etmek mecburilik olmalı. Birçok âlâ durumdaki insan bu türlü düşünmüyor. Neden biliyor musun? Onlar aslında gereksinim duymadıkları şeyler için o kadar istekli ve kaygılı ki, öbürleri için yapabileceklerini düşünecek vakitleri bile yok…
SİNEMAYA YATIRIM YAPMAK İSTİYORUM
◊ Müziğe minik bir orta verip sinemaya geçmek istiyorum. Birkaç sinemada rol aldınız, seslendirme yaptınız. Sinema ile aranız nasıl?
– Sana sinema kesimi ve Los Angeles ile ilgili gerçek fikrimi söyleyeyim mi? Bu kentte biriyle toplantı yapabilmek için toplantı yapıyorsun, o toplantı için de diğer birileriyle toplantı yapıyorsun ve sonunda istediğin toplantıya ulaşamıyorsun bile! (Gülüyor) Sinema ile aram nasıl… Uygun bir izleyiciyim. Rol yapmak üzere bir tutkum yok. Hedeflerim ortasında kamera gerisinde olmak var.
◊ Kamera gerisinde mı?
– Evet, sinemaya yatırım yapmak istiyorum. Sinemalar yapmak istiyorum, kıssalar anlatmak istiyorum.
◊ En sevdiğiniz sinemaları söyler misiniz?
– “Scarface”! İzlemekten görüntüyü kırmıştım. O sineması yaşadım ben. Al Pacino’nun karakteri Tony Montana’nın Amerikan hayalini gerçekleştirmek için yaşadıklarını ben de yaşadım. “Scarface” dışında “Goodfellas” ve “Casino” da en sevdiğim sinemalar. Zira o denli ortamlarda büyüdüm.
◊ Tony Montana ile tıpkı dünyadan geldiğinizi söylüyorsunuz. Biraz daha açalım mı bu mevzuyu?
– 80’lerde Miami’de büyüdüm. Tüm uyuşturucu oyununu yaşadım. Uyuşturucu tacirlerini izleyerek büyüdüm. O dünyada yaşadım, çalıştım…
CANLARI NE İSTİYORSASÖYLÜYORLAR, ALDIRMIYORUM
◊ Artık büsbütün farklı bir kesimdesiniz. Müzik bölümünde de yaşadıkları baskıdan ötürü depresyona girdiğini açıklayan birçok müzisyen var. Tıpkı baskıyı siz de hissettiniz mi?
– Baskı ile ilgili iki şey söyleyeceğim. Baskı-basınç, boruları da patlatır, pırlanta da yapar. Baskıyı nasıl ve ne istikamette kullanıyorsun, ben ona bakarım.
80’lerde sıkıntı bir dünyada büyümek, olan biteni izlemek beni müzik kesimine hazırladı. Köklerimi, nereden geldiğimi, nasıl yetiştirildiğimi güzel biliyorum. Yaşadığım her şeyi yanımda müzik piyasasına taşıdım.
Şimdi çocuklara bakıyorum, Disney Channel’a seçilmek için canları çıkıyor. Seçildikten sonra Disney onlara meslek veriyor fakat çocukların kendilerini çözmesi ve anlaması için vakit kalmıyor. Kim olduklarını bilmiyorlar.
Bende ise durum tam karşıtıydı. Hayat bir şeyleri sert yoldan öğrettiği için hareket kabiliyetim yüksek. 20 yıldır müzik yapıyorum. 17-18 yaşına kadar öbür kesimdeydim. O dünyada ya ölürsün ya da mahpusa girersin. O bölümde yaşadıklarım beni bu kesimde var olabilmemi sağlayacak biçimde güçlendirdi. Şayet hayatım Disney Channel’daki çocuklarınki üzere kusursuz geçseydi, bahsettiğin baskıya hazırlıklı olmayabilirdim. Fakat benim üzere en çirkinini yaşayarak büyüdüysen, sonradan gelen her şeye yalnızca gülerek bakıyorsun.
◊ Güvensizlikler yaşadınız mı hiç?
– Bol miktarda! O hissin sonu gelmiyor bende. O mevzuyla ilgili hiç unutamadığım bir öyküm bile var…
◊ Anlatır mısınız?
– Zevkle! Çocukken farklı yerlerde yaşadım. İlkokula başladığımda oturduğumuz mahalle Haitililerin yoğunlukta olduğu bir mahalleydi.
Miami, çeşitli ırk ve kültürden insanların yaşadığı bir yer. Yaşadığın yerde ya o mahalledeki kültürün bir kesimi olursun ya da dışlanırsın.
Neyse, ilkokula başladım, çocuklar tipimle dalga geçmeye başladı. Burnuma “palyaço burnu” diyorlardı. Bu dalga geçmeler beni bir süre altüst etti. Sonunda bir gün anneme anlattım. Annem “Yarın okula gidince burnunu tutacaksın ve komik sesler çıkarıp ‘Ben palyaçoyum’ diyeceksin” dedi. 6 yaşındayım ve annemin fikri hiç hoşuma gitmedi! Ancak “mutlaka yapacaksın” deyince mecburen yaptım. Biliyor musun, işe yaradı! Çocuklar güldü ve dalga geçmeyi bırakıp oyunun bir kesimi oldular.
Hayata karşı yaklaşımım da tıpkı bu türlü. Beşerler canları ne isterse söylüyor, ben aldırmıyorum. İstedikleri yansıyı vermiyorum. Hatta kendimle dalga geçiyorum. İnsanlara dünyada harikanın var olmadığını kendi tekniklerimle anlatmaya çalışıyorum.
BİZ KUSURLARIMIZLA MÜKEMMELİZ
◊ Benim büyüdüğüm yerde fizikî farklılıklarımız, yetersizliklerimiz o kadar göze batmazdı ya da ben bu tıp olaylara şahit olmadım. Sizin hem yaşadığınız hem de çalıştığınız dalda bunlar ziyadesiyle büyütülüyor üzere. Bu durumun kendinizi yetersiz hissettirdiği oldu mu?
– Müzik dalında fazla abartılıyor. Lakin artık şu noktada hiçbir şey gerçek değil. Gördüğün hangi fotoğrafa inanıyorsun? Herkes harika görünmenin, yani aslında var olmayan bir şeyin sıkıntısında. Biz kusurlarımızla harikayız. Ne vakit kusurlarımızı sahipleniriz, o vakit en eksiksiz düzeye ulaşırız. Bu kadar kolay.
◊ Pekala yetersiz hissettiğiniz anlarda, kendinizi nasıl motive edersiniz?
– Her gün yetersiz hissediyorum. Her gün kendimden kuşkuya düşüyorum. Kuşku, benim motivasyonumun bir kesimi. Çaba, uğraş, uğraş, ızdırap beni motive ediyor. Şayet bir insan bu hisleri yaşamadıysa, kazanmak ve kaybetmek ortasındaki farkı anlayamaz. Başarıyı takdir etmek için kaybetmeyi, uğraşmayı, acı çekmeyi yaşamış olmak lazım.
◊ Pitbull’unuz var mı?
– Hayır, Pitbull’um yok. Köpeklerle ilgim epey değişik. Çocukken yaşadığım her mahallede sahipsiz köpekleri meskene getirirdim. Annem “Eğer meskene köpek getirirsen, bakımı da sana ilişkin olacak” deyince köpek getirmeye son verdim. (Gülüyor)
HEPİMİZ AYNIYIZ
◊ Sizin toplumsal mevzularda da çok hassas olduğunuzu biliyoruz. Son devirde siyasi önderlerin Latin toplumuna yönelik açıklamaları hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Burada kelam konusu olan Latin toplumu lakin aslında insanlığın sorunu ile karşı karşıyayız.
Ben, “ırkçı” olmaya en uzak beşerim. Sevdiğim tek bir ırk var, o da insan ırkı. Hepimizden birebir kırmızı kan akıyor, hepimiz birebir havayı soluyoruz. Hepimiz birebiriz. Bunu bir algılarsak, dünya ne hoş bir yer olacak aslında…
Latin toplumuna yapılanlara gelecek olursam… Kübalı-Amerikalı olmam beni doğuştan yanlış yapıyor bir sefer. Yani ben bu arbedede yıllardır varım.
Sınırları geçen insanlara bakalım; bence beşerler sonları geçmiyor, sonlar insanları geçmiş. San Diego, Los Angeles, El Paso, San Francisco hepsi benim kulağıma İspanyolca geliyor.
Bu ülkenin hoşluğu de buydu esasen. Özgürlük! Değiştirmeye çalışsalar da bu ülkeyi hoş yapan
şey bu!
ÇÖPLERİ ATMAK ÇOCUKLARIMIN GÖREVİ
◊ Rap müzik yapanları şöyle bir araştırınca çok lüks hayatlar karşıma çıktı. Kendileri ve çocuklarına aldıkları lüks otomobiller, değerli mücevherler, ikramlar… Sizde durum nedir? Çocuklarınıza milyon dolarlık kolyeler alıyor musunuz mesela?
– Ben çok farklıyım. Bir çocuğum artık yerde uyuyor mesela. Bana âlâ notlar getirmezlerse yataklarını alırım. Telefonunu, bilgisayarını, tüm elektronik eşyalarını aldım, havuza attım. Teknoloji yüzüyor mu görsün istedim. (Gülüyor) Konuttaki çöpleri atmak çocukların misyonu. Yemek masasından kalkarken tabaklarını almak zorundalar. Eşyalarını sağda solda bırakamazlar, anında çöpe atarım. Başlarına çok geldi ayakkabılarını arayıp çöpte bulmaları. Şayet çalışırlarsa, birtakım şeyleri yapmaya hak kazanırlar. Çocuklarımdan biri toplumsal medya hesabı açtı. Müsaade vermemin tek sebebi tüm notlarının A olması. O bu hakkı kazandı, ben de verdim. Özcesi benim konutumun kuralları, bildiğin rap kültüründen çok farklı.
◊ Tüm klipleriniz hoş bayanlarla dolu. Müzik dünyasındaki başarınız, bayanların size bakışını değiştirdi mi?
– Beni çok güçlü bir bayan yetiştirdi; annem! Büyükannem ihtilal vaktinde Küba’da isyancılardanmış. Teyzem siyasi tutuklu. Etrafımdaki bayan modeller böyleydi. Hoş bayan çok var, evet ancak bayanı hoş yapan imajı mü nitekim? Benim ilgimi çeken, kendi pahasını bilen bayanlar. Erkeklere kendini basitçe sunan bayanlar hiç ilgimi çekmedi.
◊ Sizi hiç kız arkadaşlarınızla görmedik…
– Sevdiğim insanları hiçbir vakit deşifre etmedim. Birini sevdiğin vakit korumak istersin, tüm dünyaya göstermek değil.
◊ 20 yıldır bu işi yapıyorsunuz ve müzik dalındaki değişimi birebir yaşadınız. Bölümün gidişatını nasıl değerlendiriyorsunuz?
– YouTube’da 14 milyarın üzerinde izlenmem var. Her izlenmeden 1 dolar alsam, 14 milyar dolar eder. 1 cent alsam, 140 milyon dolar eder. Yalnızca YouTube izlenmem… Spotify ve öbür platformları saymıyorum bile. Sonuçta sanatın bir kolu da olsa ticaret yapıyoruz. Teknoloji çok süratli ilerliyor. Kimileri “altın çağ” olarak yorumluyor, kimileri “çok fazla gri alan var” deyip işin içinden çıkamıyor. Bense zevkle olan biteni izliyorum. Zira böylesine mega bir kesimde teknoloji ve getirdikleri ile uğraş etmem mümkün değil.
ADIM CHIHUAHUA OLABİLİRDİ!
◊ ‘Pitbull’ ismini nasıl seçtiğinize dair farklı öyküler okudum. Nedir gerçek kıssa, sizden dinleyelim…
– Birlikte rap yaptığım bir arkadaşım vardı; J-Hot. Bana birinci ismimi o verdi; ‘Squire’. Bir süre kullandım fakat hâlâ isim arayışındaydım. Sonra Dominikli bir arkadaşım Pitbull dövüşüne giderken “Senin ismin Pitbull!” dedi. O gün Chihuahua dövüşüne gitseydik, adım minik bir Chihuahua olabilirdi! (Gülüyor)
◊ Pekala neden sizi bir Pitbull’a benzetti?
– Rap’te freestyle denilen bir şey var. O anda aklından geçenleri söyleyip karşındaki rap’çiyle bir nevi rap savaşı yapıyorsun. Kimi günler tek başıma karşımda dört rap’çiyle freestyle yapardım, o yüzden olabilir.