‘Gece Sempozyumu’, izleyiciye ne anlatmak istiyor?
“Aklın sorusunu hissinle, kalbinin sorusunu aklınla karşılamadan evvel düşün” diyor oyun. Kısaca iki şey kelam konusu; ben bir şey anlatmıyorum, ben paylaşıyorum. Birincisi oyunun konusu; aile fertlerinin birbirlerini yok etmeye kadar varan uyuşmazlıkları, vahşete varan saldırmaları ve kendi çıkarları için etikten uzaklaşıp bir hiçliğe dönüşmeleri. Ve bu mevzuyu aile ortamından alıp sistemlerin nasıl işlediklerine ve sistemlerin insanları nasıl çirkinleştirdiklerine getiriyorum. Oburu ise oyunun senografisi, insanların iç dünyalarına benzeyen topaçlar, arena ve gladyatörler, yani karakterler, oyuncular.
Oyunun anlatım hali de farklı…
Bir sefer öbür algılarla oynuyorum. Daha görsel başlar var, tasarım var. Bir de bu repertuvar diyebileceğimiz metinlerle bir ortada olunca daha bir farklı olduğunu düşünüyorum. Lineer yani doğrusal kıssanın sonucunu biliyoruz da, sirküler yani döngüsel nedenlerini düzgün biliyor muyuz?
Seyirciyle bağlantısı yüksek bir şov. Nasıl bir interaktif prosedür izlediniz?
Oyunlarımda seyirciyi provoke ediyorum. O dördüncü duvar konforundan çıkarmaya çalışıyorum. Daha iştirakçi ve daha paylaşımcı olsunlar istiyorum. Ben tiyatronun Antik Yunan’da amfi tiyatrolarda ya da İngiltere’deki sahnelerde icat edildiğine inanmıyorum. Bana nazaran, insanlık tarihinin varoluşundan beri hatta ateşin bulunuşundan beri var tiyatro. Ateş etrafında toplanan insanların doğumda, vefatta, düğünlerde, savaşlarda, ilahlarına yaptıkları ritüellerde vardı tiyatro. Ve çok disiplinliydi; metin vardı, ses vardı, dans vardı, müzik vardı, heykel vardı, makyaj vardı, trajedi vardı, güldürü vardı. Fakat perde yoktu mesela!
‘Gece Sempozyumu’ aslında Flaman muharrir Eric De Volder’in oyunu. Neden bu oyunu seçtiniz ve Türkiye’ye nasıl uyarladınız?
Eric’le tanışmam ‘Oda ve Adam’ oyununda oldu. O oyunu okuduğumda metinlerin yalnızca lineer bir öyküyü anlatmadığını ya da lineer kıssanın içinde sirküler dokunmalar yarattığını fark ettim. Farkındalık en değerlisi. Anın içinde vakti yakalamak… Düz mantığın içerisinde binlerce lineer sorunun ortasında sirküler soruları bulmak. Akıl ile duyguyu ayırmak değil bu. O bilimin işi. Biz homosapienslerin işi ise tam ortasında durmak, dengede! Benim işim ise bunları anlatabilmek; öyküyü, ideolojisini, mantığını ve hissini. Ve tiyatroyu zira bence tiyatro bu. En eski sanat!
Bir anne, üç oğlu ve ortalıkta olmayan bir baba. Bir aile trajedisi anlatıyor oyun…
Artık yalnızca yazılı basında değil sokakta, Facebook’ta, Twitter’da daima birbirini yargılayan bir toplum olduk. Bu dünyada da bu türlü… Hedefim, şahısların yargılandığı bir ortamda o şahısları oraya sürükleyen sistemi tartışmaya açmaktı. Bu oyun bu aileyi anlatıyor yanlışsız, lakin ben bununla birlikte bizi anlatıyorum! “Domuzlar, gaddar gaddar domuzlar!”
‘Gece Sempozyumu’, ortak üretim. Ortak üretimin avantajları ve dezavantajları neler?
Ben soru sormayı çok seviyorum lakin bir şeyi daha çok seviyorum: Yanıtı aramak! Bir direktör olarak ikna etmeyi çok seviyorum lakin ikna olmayı biraz daha çok!
Oyunda İtimat Kıraç, Derya Alabora, Serhat Kılıç, Mert Fırat / Ersin Umut Güler, Yaşar Bayram Gül, Pervin Bağdat üzere isimler var. Bu isimleri seçerken hangi kriterleri düşündünüz?
Sadece düşünmedim, hissettim de! İçimdeki histe yanılmamışım, dayanılmaz bir takım oldu. Ve farklı algılarla oynama alanını yarattım. Takım de güçlü mutfağıyla bedelli çalışma alanı sağladı.
‘Gece Sempozyumu’, 19 ve 20 Aralık’ta Güçlü PSM’de izlenebilir.